Je bent ze vast al eens tegengekomen: wijnen die een dikke pluim kregen van Robert Parker. Maar wie is die man en zegt zijn beoordeling echt iets over de kwaliteit van wijn? Jazeker. Als hij diep in zijn puntenbuidel tast, dan weet je dat je een topwijn te pakken hebt!
Robert Parker wordt gezien als de meest invloedrijke wijnjournalist ter wereld, al hing hij niet zijn hele leven met zijn neus boven een glas wijn. De Amerikaan heeft geschiedenis en rechten gestudeerd en was tot 1984 werkzaam als advocaat. Niet verwonderlijk dus dat toen Parker in 1978 besloot wijnen te gaan beoordelen in een nieuwsbrief, deze uitgave de naam The Wine Advocate kreeg. De nieuwsbrief, met artikelen over en recensies van wijn, groeide uit tot een succesvolle website waar inmiddels bijna 500.000 beoordelingen en recensies staan. Honderdduizenden daarvan door Parker zelf. „En mijn leverfunctie is nog altijd goed.”
Van onacceptabel tot uitzonderlijk
Die uitspraak deed Parker in 2015, vier jaar voordat hij afscheid nam van Robert Parker Wine Advocate. Een team van recensenten neemt zijn werk over en beoordeelt wijnen nog altijd aan de hand van het puntensysteem dat de Amerikaanse wijngoeroe heeft ontwikkeld. Die loopt op van 50 tot 59 punten voor een ‘onacceptabele wijn’ tot 96 tot 100 punten voor een uitzonderlijke wijn. Wie denkt dat Parker of zijn team van The Wine Advocate daar scheutig mee zijn, heeft het mis: slechts enkele wijnen hebben in al die jaren het maximale aantal van 100 Parkerpunten gehaald.
Parkerpunten op een rijtje
- 96 - 100 punten: een uitzonderlijke wijn
- 90 - 95 punten: een uitstekende wijn
- 80 - 89 punten: bovengemiddeld tot zeer goede wijn
- 70 - 79 punten: gemiddelde wijn zonder bijzondere kenmerken
- 60 - 69 punten: beneden gemiddeld, wijn met merkbare fouten
- 50 - 59 punten: een onacceptabele wijn
‘Geslachtsklieren van een lemming’
Met dit puntensysteem zette Robert Parker de wijnwereld op z’n kop. Wijnmakers wilden maar wat graag flink veel van zijn punten en waren bereid daar ver voor te gaan. Maar Robert Parker en The Wine Advocate gaan voor onafhankelijkheid. Ook als het aankomt op het beschrijven van wijnen, lyrische en ingewikkelde termen zul je dan ook niet tegenkomen. Daar zei de man, van wie het verhaal gaat dat hij zijn neus voor één miljoen dollar had verzekerd, zelf het volgende over: „Ooit beschreef iemand een wijn als ‘ruikend naar de geslachtsklieren van een lemming’. Maar wie begrijpt dat in hemelsnaam?”
Meer wijncritici
Onafhankelijkheid en heldere taal dus. Daar gaat het om bij Robert Parker The Wine Advocate. En om de punten natuurlijk. Want als die gul worden gegeven, zit het met de kwaliteit van de wijn meer dan goed. Overigens is Robert Parker niet de enige gerenommeerde en oké, soms gevreesde wijncriticus. Zo is daar bijvoorbeeld Wine Spectator, de Amerikaanse organisatie die wijnen ook beoordeeld met een 100-puntensysteem. James Suckling was de meest prominente wijncriticus van Wine Spectator. Hij ging echter onder zijn eigen naam voor zichzelf aan de slag. Suckling wordt ook wel gezien als Parkers evenknie en gebruikt ook het 100-puntensysteem.
Luca Maroni, de Italiaanse wijngoeroe
En dan zijn daar nog het Amerikaanse Wine Enthousiast en de Britse Jancis Robinson, die in 1984 de legendarische titel Master of Wine behaalde. Uit Oostenrijk komt Falstaff dat, eveneens aan de hand van het 100-puntensysteem, vooral Oostenrijkse – maar ook Duitse en Italiaanse wijnen – beoordeelt. Over Italië gesproken, daar komt een van de meest eigenzinnige wijncritici ter wereld vandaag: Luca Maroni. Jaarlijks brengt hij zijn wijngids Annuario dei migliori vini italiani uit, waarin alleen de best beoordeelde wijnen een plek krijgen. Wijnen die van hem 90 tot 99 punten – zijn maximale score – scoren, krijgen de beoordeling uitstekend. En ja, het lijkt wel eens alsof de Italiaanse wijngoeroe met hoge punten gooit. Maar als je per jaar zo’n achtduizend wijnen proeft, dan is de kans aanwezig dat daar (vrijwel) perfecte exemplaren tussen zitten.